Opgeven is geen optie

Het plan

Ontstaat ruim 8 maanden geleden als collega en vriend Bram K naar mij toe komt met de opmerking:” Wij gaan meedoen aan Alpe d’Huzes”.
Mijn eerste reactie was er 1 van, daar heb je hem weer met zijn wilde ideeën, maar 3 dagen later ligt er een project plan voor het MT. Het Instituut voor Sportstudies wil haar maatschappelijke betrokkenheid tonen en steunt onze voorstellen.
Samen met studenten 2e jaar Sportmanagement wordt een sponsor,- en communicatieplan gemaakt en een 4e jaars Sportgezondheid student gaat ons begeleiden op het fysieke vlak.
De uitwerking en onderbouwing van krachttrainingen, testgegevens, voedingsadviezen en fietstrainingsschema’s zullen uiteindelijk leiden tot een afstudeeronderzoek.

Team Alpe du His is geboren.
Vijf studenten en acht docenten gaan gezamenlijk aan de slag en formuleren een doelstelling: Team Alpe du His gaat op 3 juni 2010 met 8 personen 24x Alpe d’Huez op en wil daarbij minimaal 10.000 euro binnenhalen.

De voorbereiding

Begint voor mij in november, in het HIS sportfieldslab, met een maximaaltest op de fietsergometer.
Althans zo is het plan ware het niet dat bij de rust ECG een kleine afwijking geconstateerd wordt en de sportarts een verplaatsing van de test beveelt in de richting naar het UMCG.
De schrik slaat mij om het hart als ik binnen een aantal weken, 4 dagen in het ziekenhuis rondhang.
Eerst voor de ergometer, dan voor een MIBI test, waarbij een radioactieve vloeistof (eerst in rust en later bij inspanning, zichtbaar maakt hoe het bloed door het hart stroomt) en tenslotte voor een echo.
Conclusie: “niets aan de hand maar je hebt wel een lek in de mitralis klep, volgend jaar terugkomen”

“Mag ik allesdoen”?
“ Ja, maar met beleid”
Slik... volgende week naar Allicante voor een trainingskamp met enkele CSG toppers. Na een paar dagen Spanje kom ik er door en via Sauerland en Limburg trap ik voldoende heuvel kilometers weg om eind mei in vorm naar Frankrijk af te reizen

De week van Alpe D’HuZes

Kanker laten evolueren van een dodelijke ziekte naar een chronische ziekte is het alomvattende gedachtegoed van Stichting Alpe d’Huzes dat mij aanspreekt en heeft geïnspireerd.
Dat dit kan door mijn favoriete hobby uit te voeren is mooi meegenomen. Uiteraard willen we fit aan de start staan donderdag maar de omgeving en het gezelschap nodigen uit om toch ook flink te fietsen.
Bij 20 graden wordt op maandag begonnen met de beklimming van de col d’Ornon, 13 km aan 6% gemiddeld.
Iedereen komt eenvoudig en opgewekt boven.
Gelukkig, de uitgebreide trainingsperiode is niet voor niets geweest. Na een angstaanjagende afdaling wordt het team na 50km opgesplitst.
Een deel gaat terug en eindigt met de klim naar Dancherre (3km,7%), een colletje dat dagelijks beklommen gaat worden omdat daar op 1000m ons logeeradres is.


“De Grote Vier” besluit de duizelingwekkende klim naar La Berarde nog te pakken. Onbekend, maar mocht je in de buurt zijn zeker de moeite waard. De klim van 26km met pieken van 17% tot 1711m, in een overweldigend Alpenlandschap, is adembenemend mooi. Aan het eind van de dag staat de teller op 100 km.
Dag twee gaat naar Les Deux-Alpes. Eerst een deel Lautaret daarna in 10km naar 1650m (7%).
Mooie klim met in de afdaling een snelheidsrecord van 77km/u. Op de dagteller staat 80km. De rustdag wordt benut om de fietsen af te stellen en de beentjes rustig los te trappen.

Op donderdag is het dan eindelijk zo ver. Om half zes zit Team Alpe du His op de fiets. Na een high five en een peptalk gaan we om 06.15 uur van start voor de eerste klim:

“Ik ril als ik na de eerste bocht naar links tegen de beroemde muur op kijk. Een lang lint van Alpe d’Huzessers kleurt de Alp rood-wit-blauw.
Ik begin zwaar om traag en staand de slaap uit de benen te trappen. In alle opwinding merk ik nauwelijks dat ik na bocht 21 nog steeds op de 17 sta.
Ik schakel terug naar 23-25-27 en besluit dat dit een lekker verzet is. Vandaag gaat het niet om snelheid, ik wil genieten. Op een grote foto bij bocht 18 kijken twee frisse jonge koppies mij aan:” kom op mam, doe het voor pappa”. Ik slik en schakel terug naar de 29, even bijkomen. Dit is heftig. Bij de volgende bocht vallen mij voor het eerst de kaarsjes op die ter nagedachtenis aan dierbaren door deelnemers geplaatst zijn. Ik denk aan Koen en Richard, teamgenoten, die gisteren vertelden over familieleden die op te jonge leeftijd zijn overleden aan de gevolgen van kanker. Weer een rilling. In bocht 7, de beroemde Hollandse Bocht, is de emotie van geheel andere aard. Een golf van warmte en enthousiasme komen over mij heen. Onbekenden roepen mijn naam, die zichtbaar is op het stuurbordje:” kom op Wilco je kan het, kanjer Wilco, naar de top Wilco”. Het klinkt lullig maar ik ga er automatisch harder van trappen en vind mijn ritme terug op de 27. Hoewel ik bij lange na niet voluit ga ben ik snel in dit gezelschap. Ik haal in en wordt (bijna) niet ingehaald. Het motiveert en na 1uur en 16 minuten bereik ik, samen met Bram, de top. De aankomst bij palais du Sport is wederom emotioneel. Een entousiaste menigte begeleid door een een trio ceremoniemeesters leiden mij binnen. Tsjonge wat een warmte en wat godvergeten mooi om hier over de streep te rijden. Ik word meegesleept door de emoties om mij heen en het grijpt me bij de strot. Tranen wellen.

De rest van de dag verloopt in een roes. Ik zie het deelnemersveld veranderen. Van, in de ochtend, veel benen met haar, naar, aan het eind van de dag, benen zonder haar. De benen zonder haar gaan voor de Big Six en de eeuwige roem op de Kanjerlijst. Ik zie het kleine vrouwtje met de oranje handschoen, gedurende 14 uur haar duim opsteken naar iedereen die voorbij komt, ik zie onze studenten zich uit de naad werken om alle teamleden na elke beklimming te voorzien van koolhydraten, vocht en motiverende woorden, ik zie de geitenwollen-sokkendame met onbegrensd enthousiasme, werkelijk de hele dag, alle namen oplezen van de passerende meute, ik zie de langzaam dronken wordende yup vlak onder top van koffie overstappen op bier, van bier op wijn en schud uiteindelijk bij een ondergaande zon, zijn hand. Hij lispelt nog net verstaanbaar: “Goed gedaan eikel”, tenslotte zie ik de blije gezichten van mijn teamgenoten bij de finish. Mijn persoonlijke doelstelling verlegd van eerst 3x via 4x naar 6x omhoog, als team niet 24x maar 36x op de top gestaan en, wat nog veel belangrijker is, de sponsorpot is gevuld met bijna 20.000 euro”.

Geertsen bedankt voor de sponsorbijdragen!!

Wilco