Gelezen in het Asser Journaal....Het is eind van de ochtend en ik ben op weg naar het gehucht Bonnen. Het ligt enkele kilometers ten noorden van Gieten.
Er kwam een tip binnen via de plaatselijke correspondent.
Mensen hadden uit hun moestuintje een rode biet van wel 6 kilo geoogst.
Zoiets komt niet vaak voor en als regionale krant breng je nu eenmaal dit soort nieuws.
Ik vind zulke onderwerpen ook leuk om te doen, want je komt vaak aardige mensen tegen.
Na een niet te lange rit kom ik bij een piepklein huisje net in de bocht van een doorgaande weg.
Het is al een ouder gepensioneerd echtpaar en ze zijn behoorlijk zwijgzaam.
Ze hebben een klein keurig onderhouden moestuintje.
Ik begin over de rode biet te praten en de man loopt zonder een woord te zeggen naar zijn schuurtje en laat mij iets donkers en bolvormigs zien.
Het loof is er al afgesneden.
Groot is het wel, dat verhaal klopt dus, maar op dat moment bekruipt mij een angstig gevoel, gepaard gaande met lichte wanhoop.
Het komt wel eens vaker voor dat de hoge verwachtingen die je hebt, moeten plaatsmaken voor het gevoel `Het zit me vandaag niet mee.`
Ik moest opeens terugdenken aan die aardige meneer uit Assen, die ons vol trots opbelde dat hij het eerste kievitsei gevonden had.
Nog eerder dan de Friezen zelf, stel je zoiets eens voor!
Hij liet mij een prachtig mooi kievitsei zien.
Ik had de camera al ingesteld op close-up.
Net op het moment dat ik de sluiterknop wil indrukken, breekt het ei tussen zijn duim en wijsvinger en blijft er een zielig hoopje struif achter.
Het eerste kievitsei van Nederland gevonden in Drenthe.
Niemand gelooft het, en nu al helemaal niet meer...
Bij het echtpaar in Bonnen vraag ik me af hoe ik dit moet aanpakken.
Die mensen rekenen er helemaal op dat ze in de krant komen.
Een routinehandeling voor mij is voor hen een grootse gebeurtenis in hun leven.
Ik zet ze buiten neer, huisje op de achtergrond en zij naast het moestuintje.
De man houdt de biet wat sullig vast en dat lijkt voor geen meter.
Ik zet een groothoek op mijn camera, draai het diafragma ver dicht om wat meer achter- en voorgrondscherpte te krijgen en fotografeer dicht op de biet, terwijl hij dat geval met gestrekte armen vasthoudt.
Door de perspectivische vertekening van de groothoek lijkt de biet veel groter dan hij in werkelijkheid is...
Er doen al jarenlang verhalen de ronde, dat fotografen altijd liegen en daarom besluit ik niet uit de school te klappen naar de eindredacteur, die het foto-onderschrift moet gaan maken.
Ik herinner me nog wel zijn opmerking, toen hij de foto bekeek, “Godallemachtig”.
Ik denk er nog regelmatig aan terug.
Twee oudere mensen, die nog nooit van hun leven om wat voor reden dan ook de krant gehaald hebben en dan ineens in de krant staan met een rode biet van 6 kilo die op de foto veel zwaarder leek.
Wat keken ze ernstig, die mensen uit Bonnen.
Er kon geen lachje af.
Geschreven door Bert Jippes.
Ex-pers-fotograaf bij De Drentse en Asser Courant.
Een aflevering van zijn herinneringen uit bijna veertig jaar fotojournalistiek.bron asserjournaal.nl
